مرا به حال خویش رها کن من قانع ام به شادی نگاهت من راضی به مرور رازهایت ساده ام مثل لطافت موهایت نگاهم کن ببین که چه خوشم من ببین […]

 من پیر شدم دعای پیرزن بود یا نفرین تو

چرا سکوت حکمفرماست چرا گوشها زبان چشمها را نمی فهمند چرا گامهایت نگاهم را بردند چرا سکوت کردیم و اشک، زاده ی سکوتمان است

تو از آن سو رفتی و من از این سو هر دو می خندیم زمین گرد است

هر چه می کشم از وفای به عهدم بود جز این سیگار

….. صدایم را کادو کردم و فرستادم برایت صدایم در نیامد

پایان ِ این زندگی ِ سیاه پارچه ای است سفید

تمام نگاه هایم خاکستریست همان رنگی که دوست داری ولی به چشمانم نمی آید

ممنونم از هزاران تیغ و تیزی که برایم صمیمانه هدیه آوردید کاش چند متری نخ ِ بخیه و چند تایی چسب زخم داشتم تا همه شان را پرُو می کردم